Salam sejahtera…
Berjumpa lagi kita di ruang maya penuh kelembapan ini (internet sy sgt slow 2, 3 hari kebelakangan ini), tapi kalu laju sekalipun belum tentu sy rajin nk update blog, hehe… Hari ini duduk di rumah sahaja menyelesaikan tugas-tugas ‘perempuan’ di rumah sementara suami sy mengikut bapa mertua menyelesaikan beberapa perkara berkaitan dengan kerja mereka. Apa lg, sy yg menunggu ni buat-buatlah rajin kat rumah melaksanakan apa-apa yg patut. Pagi tadi sy ditemani oleh mummy n daddy, tp skrg sy berseorangan, maka rajinlah sy meng 'update’ blog ini. Mummy n daddy sy dh keluar dating ntah ke mana (xpe…bg peluang mereka berdua-duaan).
Sy ingin bingkiskan sedikit pengalaman perjalanan sy dan sahabat sy ke Melaka baru-baru ini (yg merupakan perjalanan kami kali ke-2 dari pantai timur ini). Dalam perjalanan kami pada kali ini, kami sangat-sangat terhutang budi kepada keluarga Ustaz Abd Aziz (dari sebuah sekolah pondok di Kuala Berang) yg sangat berbesar hati melapangkan hati ‘menumpangkan’ kami di dalam perjalanan beliau satu keluarga. Memandangkan kelas pada baru-baru ini hanyalah 2 hari, beliau membawa bersama isteri dan anak-anak beliau yg comellll itu ke Melaka. Walaupun bersesak di dalam kereta dengan anak-anak, Ustaz Aziz tidak berat hati menunggu kami yang perempuan ini dan mengajak kami “follow” belakang kereta beliau. (Ye la, kami hanya berdua, pasti bimbang jika sebarang kemungkinan berlaku tanpa kehadiran lelaki atau kawan-kawan yg lain) Ustaz Aziz ini sgt tidak berkira, dahlah tak pernah kisah kami mengekori ke mana sahaja mereka pergi, lepas tu belanja kami berdua makan pulak, sepatutnya kami yg belanja ustaz… budi ustaz yg bertanggungjawab ke atas kami amat kami hargai. Ini menyebabkan kami berfikir sejenak mengenai “ukhuwah”. Mungkin inilah sebenarnya yg dikatakan ukhuwah yg sejati. Jika difikirkan, kami tidak membawa sebarang keuntungan kpd Ustaz Aziz sebenarnya, kami hanya menumpang perjalanan ustaz… Tapi oleh kerana rasa bimbang dan tangunggjawab terhadap kami, beliau melayan kami seperti keluarga sendiri. Sedangkan kami hanya mengenali beliau tidak sampai 3 bulan, dan kami hanya mengenali isteri dan anak-anaknya pada hari tersebut, tetapi sangatlah terasa bahawa ukhuwah itu benar-benar wujud atas dasar keikhlasan yg tulus. Terima kasih ustaz!
Keadaan cuaca yg membimbangkan
Kedai keropok di Kemasik :)
Fatma, Dhuha, dan Izzat yg comel
Sepanjang perjalanan kami, keadaan cuaca sangatlah buruk, sehingga sahabat sy berkata, “kalau takde sape2 yg kita nak follow, mmg aku xberani drive ni” (dahlah sy hanya jd co-pilot semata-mata~xde lesen memandu!) Mana tidak risau, hujan yg mencurah-curah sudah seperti air terjun ketika disapu oleh wiper Waja Silver itu. Huhu. Walaupun begitu, Ustaz Aziz masih lagi sempat berhenti dan singgah ke kedai keropok lekor di Kemasik utk dibawa kpd kawan-kawan di Melaka. Baik sungguh. Dalam perjalanan tersebut, keadaan tersebut menunjukkan kepada kami tentang saling bertanggungjawab sesama manusia, saling memerlukan dan yg paling penting tiada unsur mementingkan diri sendiri di dalam susah ataupun senang. Pada pendapat sy, jika kita mahu bercakap tentang ukhuwah, nilainya bukanlah duit sebagai pengganti, bukan juga budi yg diungkit, bukan kebaikan yg diukur, bkn tempoh sbg halangan, bkn alasan sbg membuka pekung kebaikan sendiri tanpa memandang siapa yg berada di sisi ketika kesusahan. Jika ukhuwah itu kita pegang sepanjang persahabatan, tidak akan timbul situasi memburuk-burukkan sesama sendiri, takkan timbul istilah kacang lupakan kulit, atau gunting dalam lipatan. Apapun, terpulanglah pada anda bagaimana utk mendefinisikan dan mengaplikasikan ukhuwah yg ikhlas dlm kehidupan.
Pada pertengahan perjalanan, sahabat sy mempelawa separuh dari jumlah anak-anak Ustaz Aziz utk menaiki keretanya agar kereta ustaz yg sarat itu sedikit lega utk perjalanan yg jauh ini. Bila 3 org drpd anak-anak beliau bersama kami, barulah terasa ada orang di belakang, barulah terdengar tangis tawa yg memeriahkan suasana di dalam kereta yg sejuk itu (sehingga membuatkan kami teringat tentang tilam dan bantal sepanjang perjalanan). Perjalanan balik semula ke Terengganu juga diiringi oleh keletah anak-anak Ustaz Aziz yg menghiburkan kami. Siapa sangka, hikmah di sebalik perjalanan ini, kami bertemu dgn sahabat baru, dankami dianugerahkan satu hubungan ukhuwah yg baru yg mungkin sukar utk dijumpai :)
